Mister President

'Maaartien, I want to meet. Come to Hobos this afternoon 2 o'clock'. Click. En hij heeft weer opgehangen. De president van mijn vorige club heeft gehoord van mijn problemen bij Salamina en hij heeft een oplossing. Hij wil me terughalen naar Onisilos, op huurbasis. Dat spreekt mij wel aan, aangezien trainer nummer 5  binnen een half seizoen van bovenaf te horen heeft gekregen dat hij me niet mag opstellen. Ik ben op dat moment al een tijdje in mijn eentje aan het trainen: 2,5 uur lang rondjes lopen, zonder bal, zonder trainer. Gelukkiger kan je een type speler als ik niet maken!

 

De president was nog altijd even dik en ook zijn gebruikelijke sigaar zat in zijn hand. Hij was voor het gemak even vergeten dat hij me nog €2000 schuldig was, maar dat zou een andere keer wel komen. En ohja, ik zou niet op huurbasis naar Onisilos gaan, maar ik zou mijn 2,5 jarig contract bij Salamina ontbinden zodat ik voor 5 maanden bij hun kon tekenen. Typisch gevalletje Cyprus. Vriendelijk bedankt mister President, maar ik blijf nog wel even rondjes lopen, dat bevalt prima!

 

Een paar avonden later word ik weer gebeld. Of ik me wel veilig voelde in mijn eentje op dat eiland, want ze konden nog wel wat andere dingen bedenken dan me alleen laten trainen. Ik begon na te denken wat voor erge dingen ze konden doen: 1 van die vrouwen met een snor op me af sturen? Nog een gasfornuis in mijn huis laten ontploffen? Twaalf meze's door mijn strot duwen? Nothing I can't handle. Zes dagen per week van half 3 tot 5 rondjes lopen, het breekt zo lekker je dag en zo pakte ik nog eens een lekker kleurtje. Het deed de president toch elke keer weer pijn als hij een cheque moest uitschrijven voor mijn salaris, dus na 3 maanden veel lopen, veel bellen en veel onzekerheid kwam er een einde aan het avontuur. Mijn oude trainer was op dat moment, we waren al in maart, trainer bij ASIL, die op het punt stonden te degraderen. We hadden kunnen regelen dat het ontbinden van mijn contract qua datum wel op 25 januari ingevuld kon worden, zodat ik nog 2 wedstrijdjes met ASIL mee kon doen. Ik denk dat er wel wat eurootjes naar de bond zijn gegaan toen.

 

Op 5 april was de laatste wedstrijd van het seizoen tegen directe concurrent Chalkanoras en het zou mijn laatste wedstrijd op Cyprus blijken. Dat deze werd afgesloten met een 2-0 overwinning, waarbij ik de belangrijke eerste goal maakte uit een vrije trap en ASIL niet degradeerde, was voor mij een mooi einde aan een vervelend half jaar. Ik heb de hele wedstrijd op DVD en hoewel het voor een buitenstaander niet om aan te gluren is, geeft het kijken van die wedstrijd mij nog altijd kippenvel en vele goede herinneringen.

Je moet me aankijken

‘Je moet me aankijken als je me een hand geeft’, zegt hij tijdens het verplichte handjeschudden voor de wedstrijd met arbitrage en tegenstander. De toon is gezet. Na drie minuten in de wedstrijd bijt de leidsman me al toe dat ik geen pepernoot raak vandaag. Heeft ‘ie snel gezien, wel kennis van zaken dus. Dat zou gedurende de wedstrijd ook blijken trouwens, de beste man floot een prima wedstrijd, maar wat is het toch met die scheidsrechters dat ze ten koste van alles willen laten merken dat zij de baas zijn en dat jij je gelukkig mag prijzen dat je nog op het veld rondloopt?

In mijn beleving gaat voetbal om 22 spelers en 1 bal en vooruit, het publiek. De arbitrage is daar om ervoor te zorgen dat het spel zonder problemen en gemene overtredingen verloopt. Het lijkt er helaas elke zaterdag weer op dat de scheidsrechters denken dat de 22 spelers en het publiek er puur en alleen zijn om deze man te zien fluiten. Ze komen in alle soorten en maten; je hebt ze die de wedstrijd doodfluiten en nog nooit van de voordeelregel hebben gehoord, maar ze zijn er ook die kaarten geven voor een kleine opmerking en vervolgens een doodschop niet bestraffen. Ik begrijp overigens best dat het moeilijk is om alles te kunnen zien, maar daarvoor lopen die mannetjes met die vlaggetjes op een stokje er toch bij aan de zijkant? Deze grensrechters, sorry ‘assistent-scheidsrechters’, doen hun naam weinig eer aan en durven geen enkele beslissing zelf te nemen. Blijkbaar is de enige taak van deze mannen het letten op buitenspel en dat blijkt in de praktijk al lastig zat, dus misschien ben ik te veeleisend voor het trio.

Zou ik het zelf dan zoveel beter doen? Ik durf daar bevestigend op te antwoorden. Ik ken misschien niet alle regeltjes zoals de grootste bureaucratische organisatie van ons land die heeft bedacht, maar omdat ik zelf het spelletje enigszins begrijp en ook op een aardig niveau een balletje heb getrapt denk ik dat ik het spel beter zou lezen en aanvoelen dan de meeste scheidsrechters (die natuurlijk scheidsrechter werden omdat ze niet konden voetballen).

Nu ben ik natuurlijk zelf een zeikerd eerste klas en een speler waar elke scheidsrechter (terecht) een hekel aan heeft, maar ik zou zo graag eens een scheidsrechter willen zien die de leiding heeft, zonder die vervelende maniertjes nodig te hebben. Een beetje zoals de scheidsrechters willen zien dat ik een keer voetbal zonder bij elke beslissing mijn grote bek open te hebben. Zullen we dat dan afspreken voor de rest van het seizoen, meneer de scheidsrechter?