‘Je moet me aankijken als je me een hand geeft’, zegt hij tijdens het verplichte handjeschudden voor de wedstrijd met arbitrage en tegenstander. De toon is gezet. Na drie minuten in de wedstrijd bijt de leidsman me al toe dat ik geen pepernoot raak vandaag. Heeft ‘ie snel gezien, wel kennis van zaken dus. Dat zou gedurende de wedstrijd ook blijken trouwens, de beste man floot een prima wedstrijd, maar wat is het toch met die scheidsrechters dat ze ten koste van alles willen laten merken dat zij de baas zijn en dat jij je gelukkig mag prijzen dat je nog op het veld rondloopt?
In mijn beleving gaat voetbal om 22 spelers en 1 bal en vooruit, het publiek. De arbitrage is daar om ervoor te zorgen dat het spel zonder problemen en gemene overtredingen verloopt. Het lijkt er helaas elke zaterdag weer op dat de scheidsrechters denken dat de 22 spelers en het publiek er puur en alleen zijn om deze man te zien fluiten. Ze komen in alle soorten en maten; je hebt ze die de wedstrijd doodfluiten en nog nooit van de voordeelregel hebben gehoord, maar ze zijn er ook die kaarten geven voor een kleine opmerking en vervolgens een doodschop niet bestraffen. Ik begrijp overigens best dat het moeilijk is om alles te kunnen zien, maar daarvoor lopen die mannetjes met die vlaggetjes op een stokje er toch bij aan de zijkant? Deze grensrechters, sorry ‘assistent-scheidsrechters’, doen hun naam weinig eer aan en durven geen enkele beslissing zelf te nemen. Blijkbaar is de enige taak van deze mannen het letten op buitenspel en dat blijkt in de praktijk al lastig zat, dus misschien ben ik te veeleisend voor het trio.
Zou ik het zelf dan zoveel beter doen? Ik durf daar bevestigend op te antwoorden. Ik ken misschien niet alle regeltjes zoals de grootste bureaucratische organisatie van ons land die heeft bedacht, maar omdat ik zelf het spelletje enigszins begrijp en ook op een aardig niveau een balletje heb getrapt denk ik dat ik het spel beter zou lezen en aanvoelen dan de meeste scheidsrechters (die natuurlijk scheidsrechter werden omdat ze niet konden voetballen).
Nu ben ik natuurlijk zelf een zeikerd eerste klas en een speler waar elke scheidsrechter (terecht) een hekel aan heeft, maar ik zou zo graag eens een scheidsrechter willen zien die de leiding heeft, zonder die vervelende maniertjes nodig te hebben. Een beetje zoals de scheidsrechters willen zien dat ik een keer voetbal zonder bij elke beslissing mijn grote bek open te hebben. Zullen we dat dan afspreken voor de rest van het seizoen, meneer de scheidsrechter?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten